Ηλίας Παναγιωτακάκος: Ο δικός μου Στράτης – Στρατήγης

Ηλιας Παναγιωτακακος

Ο δικός μου Στράτης – Στρατήγης
******
Θετική η πρωτοβουλία του Δήμου Ευρώτα να συμπληρώσει το μνημείο της Ελένης με την προσωπογραφία του αείμνηστου συζύγου της Στράτη Στρατήγη (έργο του γλύπτη Γιάννη Μπάρδη).
Και η δυό τους, με τις παρεμβάσεις τους υλοποίησαν το όραμα τους για την ανάδειξη του Παλαιομονάστηρου και την προβολή της θυσίας των 400 Βρονταμιτών αθώων θυμάτων, της καταστροφικής επέλασης του Ιμπραήμ στις 15 Σεπτεμβρίου 1825
***
Ο Στράτης Στρατήγης υπήρξε ένας άνθρωπος με ήθος, γνώση και αφοσίωση στην πατρίδα και τον πολιτισμό της. Για μένα, όμως, ήταν πάνω απ’ όλα φίλος.
Μιλούσαμε πολύ – στο σπίτι του στην Μαγούλα (Μυστρά), εκεί όπου η «Σχολή Φιλοσοφίας ο Πλήθων» ζωντάνευε το πάθος του για τις ιδέες και την ιστορία.
Στην Πλάκα, στο σπίτι με την αγαπημένη του κόρη Δέσποινα, οι συζητήσεις μας έπαιρναν άλλη ζεστασιά, σαν να γίνονταν μέρος μιας οικογενειακής καθημερινότητας. Συχνά μου χάριζε βιβλία, και μάλιστα πολλά του πεθερού του, του μεγάλου φιλόσοφου Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, δώρα πολύτιμα, που κρατώ σαν θησαυρό.
***
Και στο καφέ «Μελίνα», με τη γεύση της παλιάς Αθήνας, συνεχίζαμε ατέλειωτες κουβέντες που ποτέ δεν έμεναν στην επιφάνεια, αλλά γίνονταν μάθημα, μοιρασιά και έμπνευση.
Ο Στράτης, με την πορεία του στο δίκαιο, στη ναυτιλία, στη δημόσια ζωή και στον πολιτισμό, άφησε βαθύ αποτύπωμα. Από τη νομική επιστήμη και τη συμβολή του στην ελληνική ναυτιλία, μέχρι τη δράση του στη Βουλή και την ενεργό του παρουσία σε ιδρύματα και συλλόγους, υπήρξε πάντα άνθρωπος με ευθύνη και όραμα.
***
Έφυγε αφήνοντας πίσω του έργο και ιστορία. Μα για μένα θα μείνει πάντα ο φίλος που ήξερε να ακούει, να μοιράζεται, να εμπνέει. Και, όπως συνήθιζε να ολοκληρώνει τις συζητήσεις μας, με εκείνη την απλότητα που τον χαρακτήριζε:
«Ρε παιδί μου, καλή η κουβέντα, αλλά να φάμε και κάτι…»
***
Κι ίσως αυτή η φράση να κρύβει και το πιο βαθύ του μήνυμα: πως η ζωή και η κοινωνία χρειάζονται τη σκέψη, τον διάλογο και την πνευματική αναζήτηση, αλλά ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούν την ανθρώπινη πλευρά, την καθημερινή μέριμνα, τη φροντίδα του ενός για τον άλλον.
***
Αυτό ήταν ο Στράτης. Και αυτό είναι που μένει για όλους μας.
Ο Στράτης μας θύμιζε πως η κοινωνία προχωρά με σκέψη, διάλογο και ανθρωπιά. Αυτό είναι το αποτύπωμά του και η κληρονομιά του.
Κι έτσι τον θυμάμαι, απλό και ανθρώπινο. Και σήμερα η κόρη του, η Δέσποινα, συνεχίζει να πορεύεται με τα βαριά ονόματα της ιστορίας: του παππού Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου, του πατέρα Στράτη και της μητέρας της Ελένης Στρατήγη.