Εξόριστε ποιητή, σήκω και μίλα, πως θα κερδηθεί αυτή η Πατρίδα;

 

Ηλιας Παναγιωτακακος

Ένα δικό μου αφιέρωμα για την εθνοκάθαρση ενός λαού και κυρίως παιδιών Παλαιστινίων και αμάχων από το Ισραήλ
***
«Εξορισμένε ποιητή, λέγε, στην Γάζα τι βλέπεις;»
Βλέπω καμένα όνειρα στους δρόμους της σιωπής, παιδιά που δεν γνωρίσανε ποτέ τους τη ζωή, κι έναν ήλιο σβησμένο στα βάθη της πληγής, να αρνείται ν’ ανατείλει στις μέρες της ντροπής.
Βλέπω τους ισχυρούς της γης αδιαφορούν και αναμένουν,
ενώ 14.000 παιδιά πεθαίνουν. Ένας νέος Ηρώδης γράφει με αίμα τους νόμους,
και σπέρνει τον πόνο, τον τρόμο και ερείπια στους δρόμους.
Βλέπω αυτό τον τόπο να πνίγεται στη σιγή, κι έναν ουρανό που κλαίει και θρηνεί, σαν Μεγάλη Παρασκευή, για όσα συμβαίνουν τώρα στη γη.
Βλέπω αίμα στα χώματα, φωνές στην αμμουδιά, παιδιά που σβήνουν δίχως αγκαλιά, και οι κραυγές τους γράφουν ιστορία, σελίδες ματωμένες, για μια Πατρίδα.
Και μέσα απ’ όλη αυτή την κόλαση,
βλέπω ένα παιδί.
Με μάτια γεμάτα στάχτη και φλόγα
κρατάει σφιχτά ένα κομμάτι χαρτί
και γράφει:
«Δεν είμαι ο πόλεμος.
Είμαι η ζωή που επιμένει.»
Εξόριστε ποιητή, σήκω και μίλα, πως θα κερδηθεί αυτή η Πατρίδα;
Η.Π 2025