29 Μαΐου 1453: Ημέρα που λύγισε μια Αυτοκρατορία – Η Πόλη έπεσε, αλλά δεν σίγησε Του Ηλία Παναγιωτακάκου

Η αυγή της 29ης Μαΐου 1453 δεν έφερε φως. Έφερε στάχτη.

Μια ημερομηνία χαραγμένη στο συλλογικό μας DNA.
29 Μαΐου 1453: Η μέρα που έπεσε η Πόλη. Η μέρα που τελείωσε μια αυτοκρατορία. Μα όχι η Ιστορία της.

Η Κωνσταντινούπολη, η Βασιλεύουσα, η καρδιά της Ανατολής και του Ελληνισμού, έπεφτε. Η αυτοκρατορία που άντεξε πάνω από μία χιλιετία, περνούσε στην αιωνιότητα με φωτιά, σίδερο και αίμα.

Μέσα στους καπνούς και το χαλασμό, ο τελευταίος Αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος, δεν εγκατέλειψε. Δεν διέφυγε. Δεν παραδόθηκε. Φόρεσε την πανοπλία του, ανέβηκε στα τείχη, και έμεινε πιστός μέχρι τέλους. «Δεν υπάρχει πια Αυτοκράτορας να πέσει στα χέρια σας ζωντανός», λέει η παράδοση πως φώναξε πριν χαθεί στη μάχη. Και από τότε, η μορφή του πέρασε στη σφαίρα του συμβόλου.

Η Άλωση δεν ήταν απλώς το τέλος. Ήταν ένα σημείο καμπής. Ο Ελληνισμός πληγώθηκε, αλλά δεν χάθηκε. Μεταμορφώθηκε. Σκορπίστηκε, ρίζωσε αλλού, καρποφόρησε στην παιδεία, στην τέχνη, στη μνήμη.

Η Αγία Σοφία, λαβωμένη και σιωπηλή, έκτοτε στέκει ως άγρυπνη μάρτυρας μιας εποχής που άλλαξε τον ρου της ιστορίας. Οι καμπάνες της σώπασαν, αλλά οι λέξεις των ποιητών και οι αναστεναγμοί της συλλογικής μνήμης τις κρατούν ζωντανές.

Σήμερα, 571 χρόνια μετά την Άλωση, η μνήμη δεν είναι απλώς επετειακή. Είναι εργαλείο αντίστασης απέναντι στον αναθεωρητισμό που απειλεί ξανά την ιστορική αλήθεια και τη σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η Τουρκία, διαστρεβλώνοντας το παρελθόν, επιχειρεί να επαναχαράξει σύνορα, να εργαλειοποιήσει την Ιστορία και να επιβάλει τη δική της αφήγηση. Από τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τέμενος μέχρι τις καθημερινές προκλήσεις στο Αιγαίο και τη θρασύτατη ρητορική για «Γαλάζιες Πατρίδες», ο επιθετικός αναθεωρητισμός της Άγκυρας δεν είναι απλώς προπαγάνδα — είναι απειλή. Παρά το casus belli

Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια της λήθης. Όπως ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έμεινε στα τείχη, έτσι και σήμερα απαιτείται εθνική ενότητα, στρατηγική ψυχραιμία και ακλόνητη προσήλωση στο Διεθνές Δίκαιο στην συνθήκη της Λωζάνης και την Ιστορική Μνήμη. Σήμερα η πλειοψηφία των μελών της Ε.Ε θέλουν να εντάξουν την «νέο-οθωμανική» Τουρκία ως μέρος της Ευρωπαϊκής άμυνας ξεχνώντας ότι αυτός ο αναθεωρητισμός της μπορεί να χτυπήσει τις πύλες της Βιέννης (12 Σεπτεμβρίου 1683)

Η 29η Μαΐου δεν είναι φολκλόρ. Είναι προειδοποίηση.
Και μαζί, είναι υπενθύμιση ότι όσοι ξεχνούν, είναι καταδικασμένοι να ξαναζήσουν την ίδια τραγωδία.

Σήμερα, 571 χρόνια μετά, η 29η Μαΐου δεν είναι μόνο θρήνος. Είναι μάθημα, είναι φλόγα, είναι επίγνωση του ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, και γιατί δεν λησμονούμε.

Γιατί ο χρόνος μπορεί να προχωρά, αλλά η Ιστορία δεν ξεχνά.