Το βράδυ των Τεμπών δεν είναι απλά μια τραγωδία. Είναι μια μνήμη που χαράζει βαθιά την ψυχή μας, μια πληγή που δεν κλείνει. 57 άνθρωποι, 57 ζωές, 57 οικογένειες, ξεψύχησαν με τρόπο αδιανόητο, απόλυτα αδικαιολόγητο. Δεν υπάρχει δικαιολογία για την αμέλεια, για την έλλειψη μέτρων, για την αδιαφορία που έφερε το θάνατο. Η χώρα θρηνεί, και η θλίψη δεν έχει όρια. Όλοι μας, για λίγο, γίναμε μια οικογένεια πονεμένων ανθρώπων, με την καρδιά μας βουβή από την αγωνία της απώλειας.
Ο πόνος αυτός δεν μπορεί να μετρηθεί με λόγια. Είναι μια ατέρμονη αγωνία, που σκοτώνει κάθε ελπίδα για το αύριο. Και κάθε φορά που θυμόμαστε εκείνη τη νύχτα, οι εικόνες γίνονται πιο ζωντανές. Οι φωνές που ακούγονται είναι φαντάσματα που ζητούν δικαιοσύνη. Μα γιατί; Γιατί να συμβεί αυτό; Γιατί να χάνονται νέοι άνθρωποι σε μια στιγμή που δεν είχαν προετοιμαστεί να αφήσουν αυτήν την ζωή;
Η τραγωδία δεν επιτρέπει διαχωρισμούς. Δεν έχει χρώματα, ιδεολογίες ή κόμματα. Είναι πόνος, είναι κοινή θλίψη, είναι μια πληγή που ενώνει όλη τη χώρα. Οι οικογένειες των θυμάτων, τα παιδιά που έμειναν χωρίς γονείς, οι γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, όλοι αυτοί βρίσκονται σε ένα διαρκές αδιέξοδο, αναζητώντας δικαιοσύνη. Πώς να εκφράσεις τον πόνο μιας μάνας που δεν ξαναβλέπει το παιδί της; Πώς να αποδώσει κανείς λόγια σε έναν πατέρα που είδε το φως να σβήνει μέσα στα μάτια του γιου του;
Όμως η θλίψη δεν έχει τελειωμό. Γιατί πέρα από το καμένο τοπίο των Τεμπών, εκεί που οι ζωές αφανίστηκαν, υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι πιο σκοτεινό και βαθύ. Είναι το μανιτάρι της φωτιάς που ξεπήδησε από την τραγωδία, το οποίο προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από συστήματα, να θαφτεί στο μπάζωμα της αδιαφορίας. Αυτή η φωτιά, δεν είναι μια τυχαία φλόγα. Είναι η φλόγα της αλήθειας που καίει βαθιά το σύστημα, στις αμέλειες, στις ανακολουθίες που επέτρεψαν να συμβεί αυτό το έγκλημα.
Το μπάζωμα δεν είναι απλώς το φυσικό κάλυμμα της καταστροφής, αλλά και το πνευματικό κάλυμμα που προσπαθεί να ρίξει η εξουσία πάνω από την αλήθεια. Το μπάζωμα είναι το σύστημα της συγκάλυψης, η σιωπή που διατηρείται από εκείνους που δεν θέλουν να αποκαλυφθούν οι πραγματικοί υπεύθυνοι. Τα μπάζα αυτά προσπαθούν να κρύψουν τις φωνές των θυμάτων, να σβήσουν τις μνήμες τους, να εξαφανίσουν την αδικία. Αλλά δεν θα τα καταφέρουν. Γιατί, όσο κι αν προσπαθήσουν να μπαζώνουν το έδαφος, η φωνή του κόσμου είναι πιο δυνατή από τα μπάζα που επιχειρούν να κρύψουν την αλήθεια.
Και μέσα σε αυτό τον αβάσταχτο πόνο, αναδύεται η ανάγκη για κάτι παραπάνω. Για δικαιοσύνη. Για αλήθεια. Για να μην μείνει η ζωή τους να φθίνει στη σιωπή. Το συλλαλητήριο της 28ης Φεβρουαρίου δεν είναι απλά μια πορεία. Είναι η φωνή που αγωνίζεται να ακουστεί πάνω από τον πόνο. Είναι η κραυγή ενός λαού που δεν αντέχει άλλο την αδικία. Δεν έχει σημαία. Δεν έχει λάβαρο. Έχει όμως καρδιές που αιμορραγούν. Έχει τη μνήμη αυτών που χάθηκαν, που ζητούν από εμάς να μην τους ξεχάσουμε.
Είναι για τις γενιές που έρχονται και για την ελπίδα ότι κανείς δεν θα πρέπει να ζει σε μια κοινωνία όπου η ανθρώπινη ζωή υποχωρεί μπροστά στην εγκληματική αμέλεια και την αδιαφορία. Δεν θα σιωπήσουμε. Δεν θα αφήσουμε τις φλόγες του μανιταριού να σβήσουν, δεν θα αφήσουμε το μπάζωμα να κρύψει τη θλίψη και τη δικαιοσύνη που ζητάμε.
Όχι, δεν ξεχνάμε. Δεν θα αφήσουμε τη μνήμη τους να σβήσει. Δεν θα αφήσουμε τη θλίψη να υποχωρήσει χωρίς δικαιοσύνη. Το πρόσωπο του πένθους είναι όλοι αυτοί που στάθηκαν εκεί. Δεν υπάρχουν σημαίες, δεν υπάρχουν κόμματα. Υπάρχει μόνο το αίτημα για δικαιοσύνη, για έναν κόσμο που να μην μας στερεί το πιο πολύτιμο αγαθό: τη ζωή.
Δεν χρειαζόμαστε λάβαρα για να θυμόμαστε. Δεν χρειαζόμαστε σημαίες για να φωνάξουμε. Χρειαζόμαστε καρδιές γεμάτες θλίψη και θυμό, αλλά και δύναμη και αποφασιστικότητα για να παλέψουμε για την αλήθεια. Για να διεκδικήσουμε την απόδοση δικαιοσύνης. Για να μην αφήσουμε αυτή την πληγή να γίνει μια ανοιχτή πληγή στο σώμα της κοινωνίας μας που θα παραμείνει αθεράπευτη.
Χωρίς σημαίες και λάβαρα, αλλά με την καρδιά γεμάτη από τη φωτιά της αλήθειας, συνεχίζουμε. Δεν ξεχνάμε. Δεν θα τους αφήσουμε να φύγουν χωρίς δικαιοσύνη. Η φωνή των 57 δεν σβήνει. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτόν τον αγώνα.
Ο πόνος αυτός δεν μπορεί να μετρηθεί με λόγια. Είναι μια ατέρμονη αγωνία, που σκοτώνει κάθε ελπίδα για το αύριο. Και κάθε φορά που θυμόμαστε εκείνη τη νύχτα, οι εικόνες γίνονται πιο ζωντανές. Οι φωνές που ακούγονται είναι φαντάσματα που ζητούν δικαιοσύνη. Μα γιατί; Γιατί να συμβεί αυτό; Γιατί να χάνονται νέοι άνθρωποι σε μια στιγμή που δεν είχαν προετοιμαστεί να αφήσουν αυτήν την ζωή;
Η τραγωδία δεν επιτρέπει διαχωρισμούς. Δεν έχει χρώματα, ιδεολογίες ή κόμματα. Είναι πόνος, είναι κοινή θλίψη, είναι μια πληγή που ενώνει όλη τη χώρα. Οι οικογένειες των θυμάτων, τα παιδιά που έμειναν χωρίς γονείς, οι γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, όλοι αυτοί βρίσκονται σε ένα διαρκές αδιέξοδο, αναζητώντας δικαιοσύνη. Πώς να εκφράσεις τον πόνο μιας μάνας που δεν ξαναβλέπει το παιδί της; Πώς να αποδώσει κανείς λόγια σε έναν πατέρα που είδε το φως να σβήνει μέσα στα μάτια του γιου του;
Όμως η θλίψη δεν έχει τελειωμό. Γιατί πέρα από το καμένο τοπίο των Τεμπών, εκεί που οι ζωές αφανίστηκαν, υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι πιο σκοτεινό και βαθύ. Είναι το μανιτάρι της φωτιάς που ξεπήδησε από την τραγωδία, το οποίο προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από συστήματα, να θαφτεί στο μπάζωμα της αδιαφορίας. Αυτή η φωτιά, δεν είναι μια τυχαία φλόγα. Είναι η φλόγα της αλήθειας που καίει βαθιά το σύστημα, στις αμέλειες, στις ανακολουθίες που επέτρεψαν να συμβεί αυτό το έγκλημα.
Το μπάζωμα δεν είναι απλώς το φυσικό κάλυμμα της καταστροφής, αλλά και το πνευματικό κάλυμμα που προσπαθεί να ρίξει η εξουσία πάνω από την αλήθεια. Το μπάζωμα είναι το σύστημα της συγκάλυψης, η σιωπή που διατηρείται από εκείνους που δεν θέλουν να αποκαλυφθούν οι πραγματικοί υπεύθυνοι. Τα μπάζα αυτά προσπαθούν να κρύψουν τις φωνές των θυμάτων, να σβήσουν τις μνήμες τους, να εξαφανίσουν την αδικία. Αλλά δεν θα τα καταφέρουν. Γιατί, όσο κι αν προσπαθήσουν να μπαζώνουν το έδαφος, η φωνή του κόσμου είναι πιο δυνατή από τα μπάζα που επιχειρούν να κρύψουν την αλήθεια.
Και μέσα σε αυτό τον αβάσταχτο πόνο, αναδύεται η ανάγκη για κάτι παραπάνω. Για δικαιοσύνη. Για αλήθεια. Για να μην μείνει η ζωή τους να φθίνει στη σιωπή. Το συλλαλητήριο της 28ης Φεβρουαρίου δεν είναι απλά μια πορεία. Είναι η φωνή που αγωνίζεται να ακουστεί πάνω από τον πόνο. Είναι η κραυγή ενός λαού που δεν αντέχει άλλο την αδικία. Δεν έχει σημαία. Δεν έχει λάβαρο. Έχει όμως καρδιές που αιμορραγούν. Έχει τη μνήμη αυτών που χάθηκαν, που ζητούν από εμάς να μην τους ξεχάσουμε.
Είναι για τις γενιές που έρχονται και για την ελπίδα ότι κανείς δεν θα πρέπει να ζει σε μια κοινωνία όπου η ανθρώπινη ζωή υποχωρεί μπροστά στην εγκληματική αμέλεια και την αδιαφορία. Δεν θα σιωπήσουμε. Δεν θα αφήσουμε τις φλόγες του μανιταριού να σβήσουν, δεν θα αφήσουμε το μπάζωμα να κρύψει τη θλίψη και τη δικαιοσύνη που ζητάμε.
Όχι, δεν ξεχνάμε. Δεν θα αφήσουμε τη μνήμη τους να σβήσει. Δεν θα αφήσουμε τη θλίψη να υποχωρήσει χωρίς δικαιοσύνη. Το πρόσωπο του πένθους είναι όλοι αυτοί που στάθηκαν εκεί. Δεν υπάρχουν σημαίες, δεν υπάρχουν κόμματα. Υπάρχει μόνο το αίτημα για δικαιοσύνη, για έναν κόσμο που να μην μας στερεί το πιο πολύτιμο αγαθό: τη ζωή.
Δεν χρειαζόμαστε λάβαρα για να θυμόμαστε. Δεν χρειαζόμαστε σημαίες για να φωνάξουμε. Χρειαζόμαστε καρδιές γεμάτες θλίψη και θυμό, αλλά και δύναμη και αποφασιστικότητα για να παλέψουμε για την αλήθεια. Για να διεκδικήσουμε την απόδοση δικαιοσύνης. Για να μην αφήσουμε αυτή την πληγή να γίνει μια ανοιχτή πληγή στο σώμα της κοινωνίας μας που θα παραμείνει αθεράπευτη.
Χωρίς σημαίες και λάβαρα, αλλά με την καρδιά γεμάτη από τη φωτιά της αλήθειας, συνεχίζουμε. Δεν ξεχνάμε. Δεν θα τους αφήσουμε να φύγουν χωρίς δικαιοσύνη. Η φωνή των 57 δεν σβήνει. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτόν τον αγώνα.
.jpg)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου