Η περιπέτεια της Έρης Ρίτσου... "αναγκάστηκα, αφού με γονάτισε ο ΕΝΦΙΑ, να πουλήσω το πατρικό μου σπίτι στη Μονεμβασιά"

"Με έψαχναν οι φίλοι αυτές τις μέρες που απουσίασα από το μέσο και ανησύχησαν. Οφείλω λοιπόν μια εξήγηση.
Όπως έχει γίνει γνωστό, αναγκάστηκα, αφού με γονάτισε ο ΕΝΦΙΑ, να πουλήσω το πατρικό μου σπίτι στη Μονεμβασιά. Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Ήταν απόφαση που πήρα με πολύ μεγάλη δυσκολία και θλίψη απλώς και μόνο γιατί δεν είχα πλέον εναλλακτική.
Τούτων λεχθέντων, το θετικό της υπόθεσης είναι πως το σπίτι το πήρε ο Δήμος για να το κάνει Μουσείο Ρίτσου, πράγμα που είναι καλό και για τη μνήμη του ποιητή, που μένει ζωντανή στον τόπο που τόσο εκείνος αγάπησε αλλά και για τον ίδιο τον τόπο, μια που στο Κάστρο Μονεμβασίας, πέρα από το μικρό όμορφο Μουσείο του, τις εκκλησιές του, τα μπαράκια και τα εστιατόριά του, θα υπάρχει και ένας χώρος πολιτισμού, μια που ο Δήμος, έχει σκοπό το Μουσείο να αποτελέσει ένα ζωντανό κύτταρο πολιτισμού με πολλαπλές εκδηλώσεις.
Ξεκίνησα λοιπόν την προηγούμενη Τετάρτη απ' το Καρλόβασι, πήγα Πειραιά και την επομένη ξεκίνησα με τη γηραιά Vitara μου για Μονεμβασιά, με σκοπό να μαζέψω λίγα προσωπικά πράγματα απ το σπίτι. Το σύνολο των επίπλων-αντίκα του σπιτιού, που αναπαλαίωσε με περισσή τέχνη και φροντίδα ο ξυλογλύπτης Μάρκος Σαλής απ' τη Νεάπολη καθώς και τους ζωγραφικούς πίνακες του μπαμπά και άλλων ζωγράφων φίλων του τα έκανα δωρεά στον Δήμο ώστε να χρησιμεύσουν ως πρώτη βάση του Μουσείου.
Η ζέστη αφόρητη, η 29χρονη Vitara, τόσο αξιόπιστη μέχρι στιγμής, δεν άντεξε. Κάποια στιγμή διαπίστωσα πως η θερμοκρασία της ανεβαίνει επικίνδυνα. Την πήγα στην άκρη του δρόμου, σταμάτησα, και τότε η δύστυχη άρχισε να βγάζει καπνούς απ' το καπώ, έτοιμη να σκάσει. Ήμουν στο δρόμο Κορίνθου - Τρίπολης, 4 χιλιόμετρα απ τη Νεμέα, χωρίς ίντερνετ και με ασθενέστατο σήμα στο κινητό. Ευτυχώς ήταν μαζί μου η κόρη μου, η οποία κατάφερε να έρθει σ' επαφή με την οδική ασφάλεια και μετά από μια ώρα αναμονής στο λιοπύρι, με τον ιδρώτα να τρέχει αυλάκια, έφτασε ο καλός άνθρωπος που φόρτωσε το αυτοκίνητο και το πήγε σ' ένα συνεργείο στη Νεμέα. Ο μηχανικός εκεί μας είπε πως είχε πρόβλημα η αντλία νερού και έπρεπε να παραγγείλει άλλη από την Κόρινθο, και η επισκευή θα έπαιρνε μέχρι το απόγευμα. Πήγαμε λοιπόν στο κέντρο της Νεμέας να περιμένουμε να περάσει η ώρα. Ευτυχώς στην ωραία ελληνική μη τουριστική επαρχία τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά και μας άφησαν να καθίσουμε σε εσωτερικό χώρο με κλιματισμό, γιατί έξω είχε χτυπήσει σαραντάρι και θα παθαίναμε σίγουρα θερμοπληξία.
Στις 4:30 μας ειδοποιούν από το συνεργείο πως το αυτοκίνητο είναι έτοιμο. Χαράς ευαγγέλια. Εντάξει, χάσαμε κάποιες ώρες αλλά θα πάμε επιτέλους στον προορισμό μας. Αμ δε! Ξεκινάμε χαρωπά αλλά ο δείκτης της θερμοκρασίας έδειχνε πως η Vitara μάλλον ζεσταίνεται. Περνάμε το Σ.Ε.Α. της Αλέας, και στη ευθεία για Τρίπολη, στο ύψος της Νεστάνης, ο δείκτης ανεβαίνει πιο ψηλά. Σταματώ το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου για να κρυώσει, περιμένω λίγη ώρα, πάω να βάλω μπροστά, η πτωχή Vitara αρνείται κατηγορηματικά να μου κάνει τη χάρη. Νέος κύκλος τηλεφωνημάτων στην οδική ασφάλεια, που ευτυχώς αυτή τη φορά έρχεται σε μισή ώρα και μεταφέρει το αυτοκίνητο σε συνεργείο στην Τρίπολη. Είναι όμως αργά, το συνεργείο έχει κλείσει, είναι μόνο ο ιδιοκτήτης εκεί που λέει πως θα το κοιτάξει την επόμενη μέρα και να πάρουμε τηλέφωνο να μας πει τις εξελίξεις. Εγκαταλείπουμε την άρρωστη στην Τρίπολη, παίρνουμε ταξί και φτάνουμε στη Μονεμβασιά στις 9:30 το βράδυ, πτώματα και οι δυο μας, όντας απ' τις 10 το πρωί στους δρόμους και έχοντας φάει τον καύσωνα στη μούρη όλη μέρα.
Μη σας τα πολυλογώ, οι επόμενες μέρες ήταν ένας μαραθώνιος, να καταγράψουμε και να φωτογραφίσουμε όλα τα πράγματα που κάναμε δωρεά στον Δήμο, να υπογράψουμε το χαρτί της δωρεάς, να συνεννοηθούμε με το συνεργείο στην Τρίπολη που μας πήγαινε απ το ζεστό (το αυτοκίνητο θα είναι έτοιμο τη Δευτέρα, έχει καεί η φλάντζα) στο κρύο (το αυτοκίνητο χρειάζεται μια βδομάδα στο συνεργείο, έχει ραγίσει το καπάκι- εν τω μεταξύ εμένα τα εισιτήρια επιστροφής για το Καρλόβασι ήταν για σήμερα το πρωί), να συνεννοηθούμε με τη μεταφορική που θα μετέφερε τα πράγματά μας απ' τη Μονεμβασιά στην Αθήνα, να μπορέσουμε να επιστρέψουμε εγκαίρως ώστε να τα παραλάβουμε, κλπ κλπ. Ένα απίστευτο άγχος, συν θερμοκρασίες Αφρικής, συν λόγω της τρέλας που με δέρνει είχα αρνηθεί να βάλω κλιματισμό στο σπίτι για να μην επιβαρύνω την εξωτερική ατμόσφαιρα, συν ένα πλήθος τουρίστες στο Κάστρο που το βράδυ την έβγαζαν στο roof garden απέναντι απ' το σπίτι, το οποίο είναι ακριβώς στο ύψος των παραθύρων μου, και λόγω της φασαρίας δεν μπορούσα να κοιμηθώ ούτε στο μπαλκόνι που είχε μια κάποια δροσιά.
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν αγαπημένοι μου, με το στομάχι κόμπο απ' το άγχος, με τη ζέστη να με έχει μισολυώσει, και φυσικά άυπνη, το μόνο που δεν σκέφτηκα να κάνω είναι να γράφω στο φουμπου! Σόρρυ αν σας ανησύχησα.
Στη φωτογραφία, η αφεντομουτσουνάρα μου με τον Αντιδήμαρχο κ. Χριστάκο στη μέση, έχω δίπλα μου τη Νίκη Πετράκου και δίπλα στον κ. Χριστάκο βρίσκεται η Μαρία Χαραμή. Ήρθαν για να τους δείξω επί τόπου αυτά που δωρίζω στον Δήμο και μου έφεραν πεντανόστιμους σαμουσάδες."