Δημήτρης Καλοειδής - Ένας φιλόξενος άνθρωπος, οικείος, προσιτός, ταπεινός παρά την οικονομική επιφάνεια που είχε...

Της Ματίνας Δεμελή - ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
O Δημήτρης Καλοειδής. Φωτογραφία: «Εθνικός Κήρυξ» - Κώστας Μπέη.

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Θλίψη και μεγάλο κενό στην Ομογένεια αφήνει η απώλεια του επιφανούς και φιλάνθρωπου ομογενή Δημήτριου Καλοειδή, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών.
Οσοι γνώρισαν και έζησαν από κοντά τον Δημήτριο Καλοειδή τον χαρακτηρίζουν ως έναν άνθρωπό ταπεινό, φιλόξενο, οικείο, που πάντα ήθελε να προσφέρει στον συνάνθρωπό του.
Για τον θάνατο του Δημήτριου Καλοειδή, ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος δήλωσε μεταξύ άλλων στον «Εθνικό Κήρυκα»:

«Η ζωή του Δημητρίου ήταν μία ζωή επιτυχιών, αλλά και μία ζωή θυσιών και γενναιοδωρίας προς τον συνάνθρωπο, προς την Εκκλησία, προς τον Θεό. Ανθρωπος γεμάτος αγάπη, συμπληρούμενος από την σοφία και την αγάπη της συζύγου του, ο Δημήτριος Καλοειδής θα μείνει για πάντα γραμμένος με χρυσά γράμματα στις σελίδες τόσο της ιστορίας του Ελληνισμού, όσο και στις σελίδες της καρδιάς όλων εκείνων που ευεργετήθηκαν από εκείνον και είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν από κοντά».

Ο επί 22 χρόνια φίλος και συνεταίρος του, συνιδιοκτήτης του «Terrace on the park», Γεώργιος Μάκκος, μίλησε στον «Ε.Κ.» κάνοντας λόγο για έναν ευεργέτη και φιλάνθρωπο που προσέφερε πολλά στην Ομογένεια.

«Είμαστε συντετριμμένοι από τον θάνατό του. Η σκέψη μας είναι στην σύζυγό του Γεωργία. Ο Δημήτρης ήταν ένα αξιόλογο άτομο, ένας πραγματικός φίλος. Ενας μεγάλος ευεργέτης και φιλάνθρωπος, η κολώνα της Ομογένειας. Είμαστε στο ίδιο γραφείο κάθε μέρα και θα μου λείψει πάρα πολύ, οι σκέψεις του, η αγάπη του. Είναι μεγάλο το κενό στην καρδιά μας.
Ορθός, ευθύς, κύριος στις συναλλαγές του, στους τρόπους του, άριστος οικογενειάρχης. Οι δωρεές που έκανε στην Ομογένεια είναι πολλές και θα μείνουν. Αφήνει μια παρακαταθήκη πίσω του από τα έργα του» είπε ο κ. Μάκκος στον «Ε.Κ.».

Η διευθύντρια του απογευματινού τμήματος του ελληνικού σχολείου Τιμίου Σταυρού στο Μπρούκλιν, Ελευθερία Οίκουτα, μιλάει για τις σημαντικές δωρεές στο συγκεκριμένο σχολείο που φέρει και το όνομά του και της συζύγου του. «Είμαστε συγκλονισμένοι. Ο ίδιος ήταν ένα μεγάλο παιδί. Ενας φιλόξενος άνθρωπος, οικείος, προσιτός, ταπεινός παρά την οικονομική επιφάνεια που είχε. Πάντοτε σε αγκάλιαζε. Είχε παραμείνει ο ταπεινός Ελληνας».

Η ίδια αναφέρεται στην ευαισθησία του Δημήτριου Καλοειδή για την ελληνική γλώσσα και τα γράμματα και τη συνεχή προσφορά του στο σχολείο. «Είναι σα να έχει φύγει ένας στυλοβάτης του σχολείου. Ξέραμε ανά πάσα στιγμή, σε κάθε δυσκολία, πως θα είναι κοντά μας. Η ευαισθησία του και της συζύγου του Γεωργίας για την ελληνική γλώσσα είναι τεράστια. Εδωσε την τονωτική ένεση στο σχολείο μας τη χρονιά που αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες, το 1995. Μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι σαν τον Δημήτρη Καλοειδή και να βοηθούσαν κι άλλα σχολεία ώστε να μην κλείνουν» λέει η κ. Οίκουτα και προσθέτει: «Δεν έμεινε όμως μόνο σε εκείνη την προσφορά. Τη στήριξή του την έδειχνε με πολλούς τρόπους και ήταν πάντοτε δίπλα στην κοινότητα».

Είπε ακόμη, ότι «πριν από μία εβδομάδα οι μαθητές του σχολείου έφτιαξαν ένα βιντεάκι για την έναρξη της σχολικής χρονιάς με τον εθνικό ύμνο, χορούς και τραγούδια και το έστειλαν στην Ελλάδα στον Δημήτρη Καλοειδή για να το δει».

Ο πρόεδρος της ΠΣΕΚΑ Φίλιπ Κρίστοφερ δήλωσε για το θάνατο του Δ. Καλοειδή: «H Ομογένεια έχασε έναν μεγάλο ευεργέτη και πατριώτη. Ειδικά η κυπριακή ομογένεια θρηνεί το θάνατο του αγαπητού φίλου και συναγωνιστή».

Ο Δημήτριος Καλοειδής στα 21 του χρόνια, το 1955, από την Πετρίνα Λακωνίας μετανάστευσε στην Αμερική ταξιδεύοντας με το πλοίο «Olympia». Ξεκίνησε να δουλεύει σε ανθοπωλείο στο Μανχάταν και έπειτα σε εστιατόριο στο Μπρούκλιν ως βοηθός σερβιτόρου. Πολύ σύντομα άνοιξε το δικό του μικρό εστιατόριο.

Το 1963 έρχεται στην Αμερική η μετέπειτα σύζυγός του Γεωργία. Αν και η ίδια κατάγεται από τη Λακωνία δεν γνωρίστηκαν στον τόπο τους. Ηρθαν κοντά χιλιάδες μίλια μακριά από την πατρίδα τους. Παντρεύτηκαν το 1974. Οπως ο ίδιος είχε δηλώσει στην εφημερίδα «Καθημερινή», «δεν αποκτήσαμε δικά μας παιδιά όμως παιδιά μας είναι όλα τα παιδιά της Ομογένειας που έχουν ανάγκη».

Ο ίδιος αγαπούσε πολύ την Ελλάδα και τα τελευταία χρόνια περνούσε όλο και περισσότερο χρόνο εκεί. Ετσι επέλεξε και τώρα. «Εφυγε» στην αγαπημένη του πατρίδα.